Sevan Onur Duman Yazılar

Arkadaşları seslendikleri zaman Abdullah Efendi kendini bir kuyunun dibinde buldu; o kadar kâinatla alakasını kesmiş, kendi kendisi yahut sadece iradesi olmuştu. Onlar hep bir ağızdan, onun sükûtuna kızıyorlar, bu somurtkanlığı mânasız, budalaca ve kibirli buluyorlardı.

Gördüğü şey haddizatında belki çok basitti, fakat bu sarhoşluk gecesinde birdenbire ona korkunç ve imkansız göründü. Filhakika o mütevazı hatta biraz utangaç terbiyesi ve heyecanı ile aşığını sessizce dinleyen iki ayak göreceğini ümit etmişti.